Heling (een love story)

Gerard en Odil

De laatste keer dat ik hem tegenkwam zag hij er heel bedrukt uit. Gerard, 78 jaar, wandelend over de heide met zijn kleine vriend Odil. We kruisten elkaar bijna dagelijks, ik wandelend met mijn labradoodle vakantiebaby, hij met zijn kleine Odil, een jack russell die al bijna 17 jaar zijn liefste maatje was. Ondanks Odils dappere, kleine pasjes leek er die dag lood in Gerards voeten te zitten. Hij zag er moe uit, liep wat meer gebogen en zijn blik was donker van verdriet. Hij was stil, zo kende ik hem niet.

Het ging niet zo goed met Odil, zei hij. De dierenartsbezoekjes van de laatste week – en dat waren er nogal wat – brachten niet de gehoopte verbetering. De diarree hield aan. Odil verloor gewicht en had pijn. En zijn mensenvriend Gerard leed mee en zag met een zwaar gemoed het einde naderen. En daarmee doemde die grote vraag op en de beslissing die je als mens liever niet neemt voor je lieve dierenvriend: laten inslapen of niet en wanneer dan? …

Toen Gerard een paar dagen niet op de heide verscheen voor zijn wandelingetjes met Odil, vreesde ik dat hij afscheid had moeten nemen van zijn kostbare maatje. Wat andere wandelaars me later bevestigden: Odilleke was inderdaad gestorven.

Ellie: kopje-duikelend het leven in

Pas een half jaar later – toen ik opnieuw op mijn vakantie-baby in die buurt mocht passen - zag ik Gerard terug. Wat! Een! Verschil! Hij straalde en zag er minstens 10 jaar jonger uit. En naast hem trippelde een klein vinnig jack russell pupje. Ellie, zei Gerard trots.

Ellie begroette me dolenthousiast! Zonder enig voorbehoud sprong ze naar me toe. Vol vertrouwen in de wereld, de honden en de mensen om haar heen. Met kusjes en knuffels à volonté en stuiterend van energie. ‘Spélen!”, schreeuwde elke vezel in haar en vol overgave rende ze achter mijn vakantie-baby aan, ook al was die 10 keer groter dan zij. Over en weer ging het: zij achter hem aan, hij achter haar aan, zo snel als haar kleine pootjes haar konden dragen. Duikelend in het gras, met een koprol in de korte bochten, en snel snel snel. Het leven is leuk en iedereen is mijn vriend, straalde haar blije snoet.

En Gerard, die straalde ook. Hij stroomde over van liefde. En van leven. Vol trots vertelde hij over zijn kleine meisje. Wat voor een kapoen ze is. En wat voor vrolijk karakter ze heeft. Dat ze al zindelijk is. En natuurlijk bij hem slaapt ’s nachts. Een pittige meid, zijn kleine Ellie. En zooo lief.

Zijn geluk maakte mij instant gelukkig. Ik kon niet anders dan blij zijn om Gerard en Ellie en dat ze elkaar gevonden hadden. Wat een mooi geschenk bij het begin van de dag: een blij hart en hoopvolle blik, zomaar cadeau gekregen van een man en zijn hondje.

Heling voor je hart

Ik wist het natuurlijk al, maar hoe goed deed het om opnieuw te mogen aanschouwen dat de liefde tussen mens en dier zo leven-gevend kan zijn. Zo helend,  ook bij groot verdriet. Dieren vullen je hart met liefde, je dagen met vrolijkheid. Ze tonen hoe je zonder voorbehoud in het leven kan duiken en hoe leuk dat wel kan zijn. Ze geven je een reden om ’s ochtends uit bed te komen en buiten te gaan. Ze zijn je trouwste maatje en geven alle liefde die ze van jou mogen ontvangen in duizendvoud terug. Ze zijn de zon in je hart en brengen licht in je dagen. Ze nodigen je uit om te spelen en laten je lachen. Ze zijn één brok liefde en zien je onvoorwaardelijk graag. Mijn hart liep over bij het zien van zoveel leven en liefde.

'Kom meisje', zei Gerard toen het tijd was om naar huis te gaan, en hij pakte zijn Ellie op de arm. Haar kleine staartje blééf gaan, doldwaas kwispelend van blijdschap en zin in het leven. Ik wuifde hen gedag en keek hen na toen ze weg stapten. Ellie opnieuw op de grond, trippelend naast haar mensenpapa. Gerards stap even vinnig als die van Ellie. Met lichte en vrolijke tred stapten ze samen over de heide. Het leven is goed met een vriend aan je zij.